و تنهایی
غرامتی است که باید
به جرم آگاهی ات بپردازی؛
آگاهی از "بیرون_بودگی" ات
یا گوسفند باش، یا تنها!

وقتی بیرونِ لذت های کوچکِ گله می ایستی
و بر "بیرون_بودگی" ات،آگاهی
آن گاه صلیبِ تنهایی ات را باید بر دوش کشی،
بی هیچ شکایتی،
بی هیچ یاری کننده ای.

با این همه
بگذار زندانِ تنهایی،خانه ات باشد؛
این نشانه خوبی است.
شبی که در زندان_خانه تنهایی سکنی گزینی
الهه شاعرانگی از تو آبستن خواهد شد.
پس بگذار تنهایی تقدیرت باشد.

و هر پیام آور نیوشایی
برای فرو آوردنِ پیام خدایان
بر فراز کوه شده است
و چون فرو آمده
پیروانِ فرومایه،
تمامِ صورتِ تاریخ را با شبحِ آن پیام چریده اند!
که تنها، تنهایان نمی چرند!

__________________________

شعر: علیرضا اسماعیل زاد

یازده اردیبهشت ماه یکهزار و سیصد و نود و یک